تحلیل تطبیقی نوآوری‌های کنوانسیون «رتردام» 2009 در حمل دریایی کالا نسبت به کنوانسیون‌های «بروکسل» 1924 و «هامبورگ»

کنوانسیون راجع به قراردادهای حمل بین‌المللی کلی یا جزئی کالا از طریق دریا در 11 دسامبر 2008 از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد به‌تصویب رسید. این کنوانسیون که به‌واسطة برگزاری مراسم امضای آن در 23 سپتامبر 2009 در بندر «رتردام» به‌عنوان «مقررات رتردام» نیز از آن یاد می‌‌شود، برای رفع نیازهای تجاری- حقوقی و رفع کاستی‌های کنوانسیون‌های تدوین‌شدة سابق به‌وجود آمده و ضمن جلوگیری‌ از افراط‌گری‌های کنوانسیون «هامبورگ»، نقاط قوت آن‌را حفظ و تلاش کرده است که نقایص کنوانسیون «بروکسل» را برطرف نماید. از این رو می‌توان گفت کوشش این کنوانسیون برای جمع منافع فرستندگان و متصدیان حمل بوده است تا مورد قبول هر دو طرف قراردادهای حمل قرار گیرد. بی‌تردید از جملة مزیت‌های کنوانسیون رتردام در قیاس با مقررات اسلاف خود، نوآوری‌های متناسب با ضرورت‌های صنعت حمل و نقل دریایی و مقتضیات تجاری است. کنوانسیون رتردام با برگزیدن شیوة حمل «درب به درب» کالا، پیش‌بینی «اسناد الکترونیکی حمل» و تأسیس نهاد «قراردادهای حجمی»، گام‌های مؤثری را در تحول حمل دریایی کالا برداشته است که هرکدام بخشی از نقایص کنوانسیون‌های بروکسل (مقررات لاهه)و هامبورگ را مرتفع می‌سازد.